Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2016

Δρ Τζέκυλλ και Κος Χάυντ




  • Τίτλος : Δρ Τζέκυλλ και Κος Χάυντ
  • Συγγραφέας : Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον
  • Μετάφραση : Ανδρέας Αποστολίδης
  • Εκδόσεις : Πατάκη

Από το 1886 που πρωτοκυκλοφόρησε η νουβέλα του Ρ.Λ.Στίβενσον "", βρήκε μια πλατιά ανταπόκριση, ενώ ο τίτλος της έγινε μια παροιμιώδης φράση.
Κι αυτό γιατί το δράμα του πρωταγωνιστή ανταποκρίνεται στον ψυχικό κόσμο του κάθε ανθρώπου. Η σύγκρουση του αξιοσέβαστου Δρα Τζέκυλλ με τον άλλο εαυτό του, τον καταχθόνιο Κο Χάυντ, ανιχνεύει την συνύπαρξη καλού-κακού, που φωλιάζει μέσα σε κάθε άτομο.
Το "Δρ Τζέκυλλ και Κος Χάυντ", σύμφωνα με την άποψη του Βλαδιμίρ Ναμπόκοφ, είναι μια από τις τρεις κορυφές της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας, μαζί με τον "Οδυσσέα" του Τζόυς και την "Μαντάμ Μποβαρύ" του Φλομπέρ. 

Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2016

Όλα τα Ονόματα




  • Τίτλος : Όλα τα ονόματα
  • Συγγραφέας : Ζοζέ Σαραμάγκου
  • Μετάφραση : Αθηνά Ψύλλια
  • Εκδόσεις : Καστανιώτη

"Σκέφτομαι ξαφνικά όλους αυτούς τους ανθρώπους χωρίς όνομα στο Περί Τυφλότητας, σκέφτομαι τον κατάλογο με τα ονόματα των εργατών που εμφανίζονται στο Χρονικό του μοναστηριού, και σε μια στιγμή εμφανίζεται μπροστά μου ο τίτλος Όλα τα ονόματα. Θα βγει άραγε κάτι απ' αυτόν;" αναρωτιέται ο νομπελίστας συγγραφέας. Ο ήρωας του, ένας ταπεινός γραφέας του Γενικού Ληξιαρχικού Μητρώου του Κράτους, οδηγείται από την τύχη και την παρόρμηση σε μεγάλες περιπέτειες, αναζητώντας ονόματα και ταυτότητες. Περιπλανάται στους ναούς της γραφειοκρατίας, έχει πολύτιμο συμβουλάτορα ένα... ταβάνι και αναμετριέται με όλα τα ερωτηματικά της ύπαρξης.

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2016

Αυτό το ποίημα είναι για σένα







Αυτό το ποίημα είναι για σένα

Αυτό το ποίημα είναι για σένα
που τρελαίνεσαι πριν πέσεις στο κρεβάτι
και μουρμουράει η γυναίκα σου για τους απλήρωτους λογαριασμούς
και τρελαίνεται η μάνα σου για τις αδιόρθωτες συμπεριφορές σου
και σου μιλάνε οι φίλοι σου για τις ακάθαρτες σιωπές.
Αυτό το ποίημα είναι για ‘κείνους που μαύρισαν τα χέρια τους
και πίνουν ούζα στου καφενείου την πληρωμή,
που σταυρώνονται στους πάγκους για τρεις κι εξήντα
και τους γαμούν οι τράγοι της πολιτικής,
τα κωλόπαιδα με τις σιδερωμένες γραβάτες.
Αυτό το ποίημα είναι γι’ αυτούς που δεν καταλαβαίνουν
τους γραφιάδες των free press
‘κείνους που λέν’ τι όμορφα είναι τα βράδια της πόλης
γιατί ποτέ δεν άνοιξαν φάκελο με λογαριασμό
γιατί η μάνα ξεσκάτιζε τα βρακιά τους απ’ τα ερασιτεχνικά μεθύσια
και ο πατέρας φρόντιζε τα πλυμένα τους αρχίδια.
Αυτό το ποίημα είναι για τους μαλάκες ποιητές
που νόμιζαν πως τα λόγια είναι δυο ποτάμια.
Που δεν ρόζιασαν ποτέ τους τις παλάμες
και γίνανε το λουρί ενός ατάλαντου.
Για τα Παρίσια τους
και τις αγύμναστες κωλοτρυπίδες τους
για τους μπαμπάδες στρατηγούς τους
και τις γιαγιάδες νταβατζήδες τους
για τα ποτά των 10 ευρώ τους στα μπαρ της γελοιότητας
για το βυζί της μάνας τους που έγινε εικονοστάσι
και τα ημερωμένα μεσημεριάτικα πρωινά τους
που δεν υπήρχε ποτέ το ξυπνητήρι.
Αυτό το ποίημα είναι για
τους πενηντάρηδες οικοδόμους
που πίνουν ότι βρουν μπροστά τους
μονάχα για να σταματήσουν τα χρόνια
και τις γυναίκες τους που μετράν τις δεκάρες στα μπακάλικα της γειτονιάς
μην τυχόν και φάνε ξύλο το βράδυ.
Αυτό το ποίημα είναι για τους χαρτογιακάδες
που έπιασαν τον παπά απ’ τα αρχίδια
και τους παπάδες που έγιναν αρχίδια.
Αυτό το ποίημα είναι για τούτη την πόλη
που δεν κατάλαβε ποτέ από που της ήρθε
και βολεύεται με τα ίδια σκατά
εδώ και κάποιες δεκαετίες
και θα βολεύεται για χρόνια ακόμη.
Καθώς οι σκύλες θα γαβγίζουν τα βράδια
οι μπεκρήδες θα μετράνε ατυχία
και τ’ αποτσίγαρα θα χορεύουν κλακέτες
πάνω στον ίδιο ρυθμό του θανάτου.


Γιάννης Ζελιαναίος
από την ποιητική συλλογή "Ο Διάβολος σε Στρατσόχαρτο"

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2016

Η Διαθήκη μου


Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ

Αντισταθείτε 
σ'αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι 
και λέει : καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε σ'αυτόν που γύρισε πάλι
και λέει : Δόξα σοι ο Θεός. 
Αντισταθείτε 
στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών 
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρία εισαγωγαί - εξαγωγαί 
στην κρατική εκπαίδευση 
στο φόρο 
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ. 
Αντισταθείτε 
σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα ώρες 
ατέλιωτες τις παρελάσεις 
σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει σμύρναν 
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ. 
Αντισταθείτε πάλι σ' όλους αυτούς που λέγονται 
μεγάλοι 
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες 
σ' όλα τ' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε 
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι 
σ' όλους που γράφουν λόγους για την εποχή 
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα 
στις κολακίες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό 
αρχηγό τους. 
Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών 
και διαβατηρίων 
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη 
διπλωματία 
στα εργοστάσια πολεμικών υλών 
σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια 
στα θούρια 
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους 
στους θεατές 
στον άνεμο
σ' όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς 
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ αντισταθείτε. 
Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την 
 Ελευθερία. 
 (........) 
Και συ λοιπόν 
στέκεσαι έτσι βουβός με τόσες παραιτήσεις 
από φωνή
από τροφή 
από άλογο 
από σπίτι
στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος: 
Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν. 

Μιχάλης Κατσαρός

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2016

Για μια Αγωνιστική Κοσμοαντίληψη




  • Τίτλος : Για μια Αγωνιστική Κοσμοαντίληψη
  • Συγγραφέας : Συλλογικό Έργο
  • Μετάφραση (από τα ιταλικά) : Άβα Μπουλούμπαση
  • Εκδόσεις : Α/συνέχεια



Το "Για μια αγωνιστική κοσμοαντίληψη" είναι ένα συλλογικό έργο που κυκλοφόρησε το 1975 στην Κίνα κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης (1966-1976) και έχει τις αρετές της άμεσης επαφής με τον απλό κόσμο, γιατί γράφτηκε για να χρησιμεύει σαν υλικό σε απλούς ανθρώπους με στόχο να συμβάλει στην "επαναθεμελίωση της κοσμοαντίληψης μας" αφού, όπως τονίζουν οι συγγραφείς, "οι αλήθειες της μαρξιστικής φιλοσοφίας προορίζονται ακριβώς για την αγωνιστική μας πρακτική".

Στις μέρες που ανοίγει ένας κύκλος αγώνων σε ολόκληρο τον κόσμο, είναι επιτακτική ανάγκη, παραμένει εξαιρετικά επίκαιρο αυτό που τονίζουν οι συγγραφείς : "να επαναθεμελιώσουμε την κοσμοαντίληψη μας, να διώξουμε τις παλιές αντιλήψεις, να επαναστατικοποιήσουμε την ιδεολογία μας, να την αντικαταστήσουμε με το διαλεκτικό υλισμό, με την καινούρια ιδεολογία σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος μπορεί να τα βάλει με τον ουρανό".

Οι άνθρωποι μπορούν να κατακτήσουν την διαλεκτική αν αυτή εφαρμοστεί με μια κοινή και βαθιά έννοια. Και τούτο προϋποθέτει πως πρέπει να υποστηριχθεί ο πρωταρχικός ρόλος της πράξης, της συμμετοχής στην παραγωγή, στην ταξική πάλη, στον επιστημονικό πειραματισμό, στα πεδία δηλαδή που γίνονται μεγάλοι αγώνες και μετασχηματισμοί του υλικού κόσμου και των κοινωνικών σχέσεων.

Το να μαθαίνεις, δεν είναι γενικά εύκολο και ακόμη πιο δύσκολο είναι να εφαρμόζεις αυτό που έχεις μάθει. "Το διάβασμα είναι μόρφωση, αλλά η εφαρμογή είναι μόρφωση και μάλιστα το πιο σπουδαίο είδος μόρφωσης" (Μάο 1937).

Το βιβλίο διαπερνάται από την πρωταρχικότητα της κοινωνικής πράξης και επιμένει σε μια σειρά πρακτικά παραδείγματα για να δώσει ακόμα μεγαλύτερη έμφαση στον πρακτικό χαρακτήρα της κοσμοαντίληψης. Είναι ένα σημαντικό εφόδιο σε κάθε αγωνιστή και αγωνίστρια που αντιστέκεται στη σύγχρονη βαρβαρότητα και θέλει να αλλάξει τον κόσμο.

Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2016

Πούσι




  • Τίτλος : Πούσι
  • Συγγραφέας : Νίκος Καββαδίας
  • Εκδόσεις : Άγρα



Θεσσαλονίκη


Ητανε κείνη η νυχτιά που φύσαγε ο Βαρδάρης,
το κύμα η πλώρη εκέρδιζεν οργιά με την οργιά.
Σ' έστειλε ο πρώτος στα νερά να πας για να γραδάρεις,
μα εσύ θυμάσαι τη Σμαρώ και την Καλαμαριά.
Ξέχασες κείνο το σκοπό που λέγανοι οι Χιλιάνοι
- 'Αγιε Νικόλα φύλαγε κι Αγιά Θαλασσινή. -
Τυφλό κορίτσι σ' οδηγάει, παιδί του Modigliani,
που τ' αγαπούσε ο δόκιμος κι οι δυο Μαρμαρινοί.
Νερό καλάρει το Fore Peak, νερό και τα πανόλια
μα εσένα μια παράξενη ζαλάδα σε κινεί.
Με στάμπα που δε φαίνεται σε κέντησε η Σπανιόλα
ή το κορίτσι που χορεύει απάνω στο σκοινί :
Απάνου στο γιατάκι σου φίδι νωθρό κοιμάται
και φέρνει βόλτες ψάχνοντας τα ρούχα σου η μαϊμού.
Εχτός από τη μάνα σου κανείς δε σε θυμάται
σε τούτο το τρομακτικό ταξίδι του χαμού.
Ο ναύτης ρίχνει τα χαρτιά κι ο θερμαστής το ζάρι
κι αυτός που φταίει και δε νογάει, παραπατάει λοξά.
Θυμήσου κείνο το στενό κινέζικο παζάρι
και το κορίτσι που 'κλαιγε πνιχτά μες στο ρικσά.
Κάτω από φώτα κόκκινα κοιμάται η Σαλονίκη.
Πριν δέκα χρόνια μεθυσμένη μου 'πες " σ' αγαπώ ".
Αύριο σαν τότε και χωρίς χρυσάφι στο μανίκι,
μάταια θα ψάχνεις το στρατί που πάει για το Dépôt.

Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2016

Οι Μολυβένιοι Στρατιώτες




  • Τίτλος : Οι Μολυβένιοι Στρατιώτες
  • Συγγραφέας : Σβετλάνα Αλεξίεβιτς 
  • Μετάφραση : Γιάννης Κοτσιφός
  • Εκδόσεις : Σύγχρονοι Ορίζοντες


Το βιβλίο Οι Μολυβένιοι Στρατιώτες είναι ένα αποκαλυπτικό χρονικό του δεκαετούς πολέμου της Σοβιετικής 'Ένωσης στο Αφγανιστάν ,μέσα από τις φωνές των αφανών μαρτύρων του .Μιλούν : Στρατιώτες και αξιωματικοί που πολέμησαν εκεί και επέστρεψαν, ανάπηροι οι περισσότεροι, σε μια πατρίδα που τους υποσχέθηκε υποδοχή ηρώων και τους επιφύλαξε κατόπιν αντιμετώπιση αποσυνάγωγων και αποδιοπομπαίων. Μητέρες που έστελναν τους γιους τους σ' αυτόν τον πόλεμο και παρέλαβαν ένα σφραγισμένο μεταλλικό φέρετρο, δίχως ποτέ να είναι σίγουρες αν περιείχε το πτώμα του παιδιού τους ή σακιά γεμάτα άμμο. Χήρες στρατιωτών που διερωτώνται, αν τελικά οι άντρες τους ήταν ήρωες ή εγκληματίες. Γυναίκες που στάλθηκαν στο Αφγανιστάν ως πολιτικοί υπάλληλοι του στρατού της ΕΣΣΔ και αντιμετωπίστηκαν σχεδόν ως πόρνες.

Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2016

Χαμογέλα, ρε...Τι σου ζητάνε;




  • Τίτλος : Χαμογέλα, ρε...Τι σου ζητάνε;
  • Συγγραφέας : Χρόνης Μίσσιος
  • Εκδόσεις : Γράμματα

Τα λέει καλύτερα ο Χρόνης , απόσπασμα απ' το βιβλίο : 



Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2016

Μύθος και Ιδεολογία στη Ρώσικη Επανάσταση



  • Τίτλος : Μύθος και Ιδεολογία στη Ρώσικη Επανάσταση
  • Συγγραφέας : Έλλη Παππά
  • Εκδόσεις : Βιβλιοπωλείον της Εστίας

"... Όσα συμβαίνουν σήμερα στον ανατολικό κόσμο θέτουν τρομακτικά προβλήματα, που απαιτούν απαντήσεις - και όχι μιαν απάντηση. Για να δοθούν απαντήσεις χρειάζεται έρευνα κοπιαστική, σε όλους τους τομείς, πράγμα που δεν έχει γίνει ακόμη. Υλικό έχει συγκεντρωθεί άφθονο (ως και η τελευταία αποκάλυψη για τους νεκρούς του Κατύν αποτελεί μαι πολύτιμη συνεισφορά, καθώς δείχνει την ανηθικότητα και την δειλία του σταλινισμού να αναλάβει τις ευθύνες του και να αιτιολογήσει τα εγκλήματα του αντί να τα καλύπτει κάτω από τη σιωπή ή να τα επιρρίπτει στον "εχθρό", είτε στον ταξικό εχθρό είτε στους "προδότες", τροτσκιστές και άλλους, είτε και στον ίδιο τον χιτλερισμό) αλλά το ζήτημα είναι πως η έρευνα ακόμη στο περιγραφικό επίπεδο. Εκείνο που χρειάζεται είναι να διερευνηθούν τα βαθύτερα αίτια που επέτρεωαν στον σταλινισμό να επιβληθεί και να κυριαρχήσει, αίτια που μπορούν να αναζητηθούν : α) Στο ιστορικό παρελθόν της Ρωσίας, στο παρελθόν του τσάρικου δεσποτισμού και της ασιατικής βαρβαρότητας όσο και στο επαναστατικό παρελθόν του 19ου αιώνα που εκπροσωπήθηκε από τους Ρώσους λαϊκιστές, β) Στις φιλοσοφικές καταβολές του σταλινισμού, που στην πραγματικότητα δεν έχουν καμιά σχέση με τον διαλεκτικό υλισμό, έχουν όμως στενή σχέση με τη μεταφυσική και τον ιδεαλισμό. Η μελέτη ειδικά της σταλινικής πολιτικής φιλοσοφίας αποδείχνει πως την "Πολιτεία" του Πλάτων αναπαράγει, και μάλιστα στην πράξη, κάτι που δεν μπόρεσε να πετύχει ο Πλάτωνας".  

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2016

Γυμνό Γεύμα





  • Τίτλος : Γυμνό Γεύμα
  • Συγγραφέας : Ουίλιαμ Μπάροουζ
  • Μετάφραση : Γιώργος Μπέτσος
  • Εκδόσεις : Τόπος


Το Γυμνό Γεύμα δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο Παρίσι το 1959 και στην Αμερική το 1962. Το βιβλίο έγινε γρήγορα θρύλος και μαζί με το Στο δρόμο του Κέρουακ και το Ουρλιαχτό του Γκίνσμπεργκ αποτελούν πλέον την "κλασική τριάδα" της μπιτ λογοτεχνίας.

Το 1991, κυκλοφόρησε η ομότιτλη ταινία του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, βασισμένη εν μέρη στο μυθιστόρημα αλλά και σε άλλα έργα του Μπάροουζ. Το 2005, το Time Magazine περιέλαβε το Γυμνό Γεύμα στα εκατό καλύτερα μυθιστορήματα που γράφτηκαν στην αγγλική γλώσσα από το 1923.

Άξονας του βιβλίου η άγρια περιπέτεια του ναρκομανή Ουίλιαμ Λι, που δραπετεύει από τη Νέα Υόρκη και καταλήγει στην Ταγγέρη, στην κολασμένη Διαζώνη των παραισθήσεων, των ουσιών, και του ομοφυλόφιλου, οργιώδους σεξ. Στην ουσία αποτελεί μια τολμηρή κατάβαση στην σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης, ασκώντας δι' αυτής μια σκληρή κριτική στη δυτική και κυρίως την αμερικάνικη κουλτούρα του μεταφυσικού συντηρητισμού, της βίας, του σεξισμού, της πολιτικής διαφθοράς.

Το παρόν αποκατεστημένο κείμενο είναι κατά 20% μεγαλύτερο σε έκταση από την έκδοση του 1959. Δημοσιεύεται πρώτη φορά στα ελληνικά με τις διορθώσεις των δύο γνωστότερων μελετητών του Μπάροουζ, του Τζέιμς Γκράουερχολτζ και του Μπάρι Μάιλς, ενώ περιλαμβάνει σε παράρτημα σημειώσεις του Μπάροουζ, διάφορα δοκίμια και εισαγωγές που έγραψε κατά καιρούς για το βιβλίο του, κείμενα που απορρίφθηκαν για διάφορους λόγους καθώς και εναλλακτικά προσχέδια του μυθιστορήματος.

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2016

Διανοούμενοι και Καλλιτέχνες Ευτελείς Δούλοι της Εξουσίας



  • Τίτλος : Διανοούμενοι και Καλλιτέχνες Ευτελείς Δούλοι της Εξουσίας
  • Συγγραφέας : Κυριάκος Σιμόπουλος
  • Εκδόσεις : Πολιτιστικές Εκδόσεις




Τις συμφορές της ανθρωπότητας που καταγράφονται στις τρεις τελευταίες χιλιετίες της ιστορίας προκάλεσαν οι πόλεμοι, οι σφαγές, οι υποδουλώσεις, η τυραννία, η εξαθλίωση των λαών, η διαιώνιση των εχθροτήτων, η αρπακτικότητα, το έγκλημα και η αδικία. Όλα αυτά τα δεινά υποκινούσαν αχρείους και βάναυσους διεκδικητές της εξουσίας, μονάρχες, στρατοκράτες, αυτοκράτορες και, κατά τους τελευταίους αιώνες, δεσποτικά αντιλαϊκά καθεστώτα.
Αυτές οι μάστιγες έρχονται και παρέρχονται. Παραμένουν όμως στη μνήμη των εθνών εξωραϊσμένοι οι δολοφόνοι της ανθρωπότητας. Δοξολογούνται από πασίγνωστους διανοουμένους και καλλιτέχνες, αυλόδουλους και εξωνημένους, που αποθεώνουν τους αυθέντες τους, αποσιωπώντας ή εξευγενίζοντας τις κακουργίες τους, υμνολογούν τις βέβηλες πράξεις τους και αποκρύπτουν τις φρικαλεότητες και απανθρωπίες τους. Είναι το αποτρόπαιο έγκλημα, κυρίως των ιστορικών, που διαστρεβλώνουν την αλήθεια, συγκαλύπτουν τα πραγματικά γεγονότα και επιχρυσώνουν τις βαρβαρότητες των πατρώνων τους. Σ' αυτή την απάτη, τις παραχαράξεις και τους ευπρεπισμούς, τις θεοποιήσεις και τους εξαγιασμούς, στη διαιώνιση δηλαδή του ψεύδους, οφείλονται η άγνοια και η παραπλάνηση των λαών που αφομοιώνουν τα ψεύδη και αποδέχονται ως μεγάλες μορφές της ιστορίας, ως "είδωλα", αιματοπότες βρυκόλακες. Μοναδικοί ένοχοι οι διεφθαρμένοι διανοούμενοι και καλλιτέχνες εικοσιτεσσάρων αιώνων. [...] 

(Από την εισαγωγή της έκδοσης)

Eπιφάνια, 1937

 

Ἐπιφάνια, 1937

Τ’ ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού
η μεγάλη πέτρα κοντά στις αραποσυκιές και τ’ ασφοδίλια
το σταμνί που δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας
και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου
χρυσά τ’ άστρα του Κύκνου κι εκείνο τ’ άστρο ο Αλδεβαράν.

Κράτησα τη ζωή μου
κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας
ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής
σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς
καμιά φωτιά στη κορυφή του βραδιάζει.

Κράτησα τη ζωή μου στ’ αριστερό σου χέρι μια γραμμή
μια χαρακιά στο γόνατό σου
τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού
τάχα να μένουν εκεί που φύσεξε ο βοριάς καθώς ακούω
γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή.

Τα πρόσωπα που βλέπω δε ρωτούν μήτε η γυναίκα
περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της.

Ανεβαίνω τα βουνά μελανιασμένες λαγκαδιές
ο χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ο χιονισμένος κάμπος τίποτε δε ρωτούν
μήτε ο καιρός κλειστός σε βουβά ερμοκλήσια
μήτε τα χέρια που απλώνουνται για να γυρέψουν, κι οι δρόμοι.

Κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στην απέραντη σιωπή
δεν ξέρω πια να μιλήσω μήτε να συλλογιστώ
ψίθυροι σαν την ανάσα του κυπαρισσιού τη νύχτα εκείνη
σαν την ανθρώπινη φωνή της νυχτερινής θάλασσας στα χαλίκια σαν
την ανάμνηση της φωνή σου λέγοντας "ευτυχία".

Κλείνω τα μάτια γυρεύοντας το μυστικό συναπάντημα των νερών
κάτω απ’ τον πάγο το χαμογέλιο της θάλασσας τα κλειστά πηγάδια
ψηλαφώντας με τις δικές μου φλέβες τις φλέβες εκείνες που μου ξεφεύγουν
εκεί που τελειώνουν τα νερολούλουδα κι αυτός ο άνθρωπος
που βηματίζει τυφλός πάνω στο χιόνι της σιωπής.

Κράτησα τη ζωή μου, μαζί του, γυρεύοντας το νερό που σ’ αγγίζει
στάλες βαριές πάνω στα πράσινα φύλλα, στο πρόσωπό σου
μέσα στον άδειο κήπο, στάλες στην ακίνητη δεξαμενή
βρίσκοντας ένα κύκνο νεκρό μέσα στα κάτασπρα φτερά του
δέντρα ζωντανά και τα μάτια σου προσηλωμένα.

Ο δρόμος αυτός δεν τελειώνει δεν έχει αλλαγή, όσο γυρεύεις
να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια, εκείνους που έφυγαν εκείνους
που χάθηκαν μέσα στον ύπνο τους σε πελαγίσιους τάφους
όσο ζητάς τα σώματα που αγάπησες να σκύψουν
κάτω από τα σκληρά κλωνάρια των πλατάνων εκεί
που στάθηκε μια αχτίδα του ήλιου γυμνωμένη
και σκίρτησε ένας σκύλος και φτεροκόπησε η καρδιά σου
ο δρόμος δεν έχει αλλαγή, κράτησα τη ζωή μου.

Το χιόνι
και το νερό παγωμένο στα πατήματα των αλόγων.

Γιώργος Σεφέρης

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2016

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ Ανθολόγιο




  • Τίτλος : Ουίλλιαμ Σαίξπηρ Ανθολόγιο
  • Συγγραφέας : Ουίλλιαμ Σαιξπηρ
  • Μετάφραση - Επιλογή Κειμένων : Ερρίκος Μπελιές
  • Εκδόσεις : Κέδρος

"Αναφορές 
στον έρωτα, στην εξουσία και στο κράτος,
στα πλούτη, στο χρήμα, στην αλήθεια και στο ψέμα,
στη φτώχεια,στον θάνατο..."

Ο Ουίλλιαμ Σαίξπηρ υπήρξε ο κορυφαίος θεατρικός συγγραφέας της Αναγέννησης. Απαράμιλλος ποιητής και αξεπέραστος δραματουργός, το έργο του παραμένει διαχρονικό και ανατέμνει όλα τα μεγάλα ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης.

Το Ανθολόγιο περικλείει όλη τη μαγεία της τέχνης του μεγάλου ελισαβετιανού. Όλος ο Σαίξπηρ σε έναν και μόνο τόμο. Απόσταγμα των σημαντικότερων στιγμών του, αποθησαυρίζει στις σελίδες του το σαιξπηρικό έργο και καταδεικνύει ότι παραμένει πιο επίκαιρο από ποτέ.



Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2016

Νερωμένο κρασί



Ό,τι κι αν είχε το `χασε: γυναίκα, βιος, παιδιά του, 
τίποτε δεν τ’ απόμεινε στερνή παρηγοριά.
Πέταξ’ η έννοια από το νου κι η ελπίδα απ’ την καρδιά του
κι η υπομονή εμαρμάρωσε στα στήθη του βαριά.
Όπως τα λείψανα περνούν, περνάει αργά ο καιρός του
και ζη, δίχως ο δύστυχος να ξέρη το γιατί.
Μες στην ταβέρνα ολημερίς με το ποτήρι εμπρός του
του κάκου εκεί κι ανώφελα τη λησμονιά ζητεί.

«Καταραμένε κάπελα και κλέφτη ταβερνιάρη, 
τι το νερώνεις το κρασί, και πίνω απ’ το ξανθό, 
και πίνω κι απ’ το κόκκινο κι από το γιοματάρι
κι απ’ το σώσμα το τραχύ, πίνω και δε μεθώ;

Δεν ήρθα για ξεφάντωμα μήτε για πανηγύρι, 
ήρθα να βρω τη λησμονιά στο θάνατο κοντά...»
Κι ο κάπελας, γεμίζοντας και πάλι το ποτήρι, 
με θλιβερό περίγελο στα λόγια του απαντά:

«Τι φταίω εγώ αν τα δάκρυα, που απελπισμένος χύνεις, 
πέφτουν μες στο ποτήρι σου, σταλαγματιές θολές, 
και το νερώνουν το κρασί κι αδύνατο το πίνεις;
Τι φταίω εγώ κι αν δε μεθάς, τι φταίω εγώ κι αν κλαις;»

Ιωάννης Πολέμης

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2016

Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού Κράτους 1830-1974




  • Τίτλος : Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού Κράτους 1830-1974
  • Συγγραφέας : Βασίλης Ραφαηλίδης
  • Εκδόσεις : Εικοστού Πρώτου


Οι λαοί δεν έχουν μόνο ήρωες, έχουν και καθάρματα. Στην ιστορία ενός τόπου δεν ανήκουν μόνο οι ήρωες, ανήκουν και τα καθάρματα, που και αυτά γράφουν ιστορία. Εν πάση περιπτώσει, η ιστορία ενός τόπου δεν είναι μόνο μια σειρά από θετικά γεγονότα. Άλλωστε, σε μια διαλεκτική αντίληψη των πραγμάτων, αν δεν υπήρχε άρνηση δεν θα υπήρχε ούτε κατάφαση.
Τούτη η συνοπτική ιστορία της Ελλάδας από το 1830 μέχρι το 1974, που γράφτηκε για να είναι κατ' αρχήν ένα ευχάριστο ανάγνωσμα, επιμένει περισσότερο στα αρνητικά παρά στα θετικά γεγονότα της ιστορίας μας. Δίνει δηλαδή μεγαλύτερη σημασία στους προδότες, τους δωσίλογους όλων των περιόδων και τους πατριδοκάπηλους που δεν έλειψαν ποτέ, παρά σ' αυτούς που νοιάστηκαν ειλικρινά για τούτον τον δύσμοιρο τόπο, που συνεχίζει να υποφέρει από έλλειψη ιστορικής ειλικρίνειας.
Οι ρήτορες των δύο εθνικών επετείων, που είναι δύο ίσως γιατί μια δε φτάνει για να καταλάβουμε πως είμαστε Έλληνες, δεν θα βρουν τίποτα χρήσιμο γι' αυτούς σε τούτο το βιβλίο. Οι δάσκαλοι όμως θα μπορούσαν κάλλιστα να το χρησιμοποιήσουν σα βοήθημα αλλά και σα συμπλήρωμα στις επισήμως λογοκριμένες σχολικές ιστορίες, που στοχεύουν μάλλον στην αποβλάκωση, παρά στην εγρήγορση των Ελληνόπαιδων, που όντας βουτηγμένα από τρυφεράς ηλικίας στο θεσμοθετημένο ιστορικό ψέμα θα ήταν παράλογο να περιμένει κανείς να γίνουν κάποτε υπεύθυνοι και έντιμοι πολίτες ενός κράτους γεμάτου απατεώνες.
Αυτό το βιβλίο αγαπάει την Ελλάδα. Και γι' αυτό δεν την κολακεύει. Λέει τα σύκα, σύκα, και τους προδότες, προδότες και όχι εθνικούς ήρωες. Θα μπορούσε να έχει τίτλο "Αρνητική Ιστορία της Νέας Ελλάδας", αν η άρνηση δεν ήταν αναγκαία για την κατάφαση. Συνεπώς, αυτό το βιβλίο στοχεύει την κατάφαση μέσα από την άρνηση, κατά την προτροπή του Τεοντόρ Αντόρνο.

Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2016

Το σώμα αυτό είναι δειλό



Πρόσεξε, το σώμα αυτό είναι δειλό
διπλώνεται, 
αναγνωρίζεται, νερό και χώμα είναι πηλός
πληγώνεται.

Τα χέρια σου να `ναι λεπτά, 
τα ψεύδη σου αναιμικά
ορκίζεσαι.

Γυμνές εικόνες, ενοχές, 
άγριες απότομες στροφές
βυθίζεσαι, 
βυθίζεσαι.

Κοίταξε, το σώμα τούτο στο σταυρό
καρφώνεται, 
μετεωρίζεται, σαν φρίκη στο αίμα ο χαμός
απλώνεται.

Είμαι απόγνωση, θυμός, 
μια καταχνιά σ’ ένα γκρεμό
που κρύβεσαι.

Ήρθα κοντά σου απ’ τις σκιές
σαν φάντασμα δίχως χαρές
συντρίβομαι
συντρίβομαι.

Τρίτη 30 Αυγούστου 2016

Άρης : Ο Αρχηγός των Ατάκτων




  • Τίτλος : Άρης Ο Αρχηγός των Ατάκτων
  • Συγγραφέας : Διονύσης Χαριτόπουλος
  • Εκδόσεις : Τόπος

Όπου πήγε, πήγα.
'Έπρεπε να δω τους τόπους που έδρασε και να ακούσω τους ανθρώπους που τον γνώρισαν και έζησαν μαζί του.
Το ευτύχημα είναι ότι στις αρχές της δεκαετίας του 1970, που άρχισα την έρευνα, πρόλαβα εν ζωή τους περισσότερους από εκείνους που τον λάτρεψαν ή τον μίσησαν, που τον πολέμησαν ή υπήρξαν συναγωνιστές του. Έτσι, διασώθηκαν πολλά χαρακτηριστικά του γνωρίσματα, συμπεριφορές και ατόφιες φράσεις του, που αναπαράγονται από στόμα σε στόμα, όπως το δημοτικό τραγούδι. Και είχα την τύχη να έχω σπουδαίους οδηγούς σε κάθε τόπο. Άλλο είναι να πηγαίνεις ψάχνοντας και άλλο να σε ξεναγούν στο πρώτο αντάρτικο λημέρι του Παρνασσού οι καπετάνιοι Περικλής και Νικηφόρος. Άλλο να χαζεύεις το βουνό από μακριά και άλλο να σου δείχνει ο μαυροσκούφης Κατσαντώνης τα περάσματα της Χελιδόνας.
Στην αρχή διένυσα ανυποψίαστος εκατοντάδες χιλιόμετρα για να μιλήσω με κάποιον που δήθεν ήταν "πολύ κοντά στον Άρη" και να διαπιστώσω από τα λεγόμενα του ότι απλώς τον είχε δει να περνάει με το άλογο από την πλατεία του χωριού του. Ή συνάντησα τόσα πρωτοπαλίκαρα, τόσους αγγελιαφόρους, γραμματικούς και επιτελείς του αρχηγού που ο αριθμός γίνεται εξωφρενικός. Δεν το καταλογίζω, το κατανοώ. Ο μύθος έλκει. Στα περισσότερα ελληνικά χωριά, ιδίως τα ορεινά, πάντα κάποιος είχε να μου αφηγηθεί τουλάχιστον μία συγκλονιστική ιστορία με τον αρχηγό του ΕΛΑΣ στην οποία υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας.
Όμως τίποτε δεν έχει περιληφθεί σε αυτό το βιβλίο χωρίς να είναι απόλυτα διασταυρωμένο. Αν κάποιος μου ανέφερε ένα επεισόδιο, τον ρωτούσα ποιοι άλλοι ήταν παρόντες, τους αναζητούσα και, μόνο αν μου το επιβεβαίωναν επακριβώς, μόνο τότε καταχωριζόταν στο υλικό που ίσως περιελάμβανα στο βιβλίο. Αν δεν υπήρχαν άλλοι μάρτυρες στο επεισόδιο, όσο πειστικός και αν ήταν ο συνομιλητής μου, ήταν απλά σαν να μην το άκουσα ποτέ.
Το 1974 με την πτώση της δικτατορίας άνοιξε ο δρόμος της επιστροφής για εκατοντάδες πρώην πολεμιστές του Βουνού που είχαν καταφύγει στις Ανατολικές Χώρες για να επιβιώσουν. Νέος ποταμός συνεντεύξεων, πληροφοριών και γραπτών αναμνήσεων.
Το 1990 είχα πλέον συγκεντρώσει ένα τεράστιο υλικό, που έπρεπε να διευθετηθεί, να απομαγνητοφωνηθούν οι συνομιλίες, να επιλεγούν τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία και επιτέλους να γραφτεί το βιβλίο. Εγκατέλειψα κάθε επαγγελματική ή άλλη δραστηριότητα και αφοσιώθηκα σε αυτήν την προσπάθεια, Στην παρουσίαση των αγωνιστών δεν έλαβα υπόψη μου τη μεταπελευθερωτική πορεία τους, αν συνέχισαν με κοινωνικούς αγώνες ή ιδιώτευσαν. Τα πρόσωπα παρουσιάζονται και εν πολλοίς κρίνονται για την προσφορά τους στα ζέοντα χρόνια 1940-1944.
Πρέπει να συνάντησα και να μίλησα με αρκετές εκατοντάδες αντάρτες, αξιωματικούς, πολιτικούς και χωρικούς όλων των παρατάξεων, εκ των οποίων ελάχιστοι ζουν πια. Οι πολλοί ήσαν άνθρωποι καθημερινοί που είχαν κάνει το καθήκον τους στην πατρίδα, ορισμένοι ήσαν πραγματικά ξεχωριστοί και άλλοι στον κόσμο τους.

Από τον πρόλογο του βιβλίου
Διονύσης Χαριτόπουλος 

Παρασκευή 26 Αυγούστου 2016

Γκέμμα



  • Τίτλος : Γκέμμα
  • Συγγραφέας : Δημήτρης Λιαντίνης
  • Εκδόσεις : Δ. ΛΙΑΝΤΙΝΗ

"Κάθε φορά που ερωτεύονται δύο άνθρωποι, γεννιέται το σύμπαν. Ή, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που ερωτεύονται δύο άνθρωποι γεννιέται ένας αστέρας με όλους τους πρωτοπλανήτες του.
Και κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος, πεθαίνει το σύμπαν. Ή, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος στη γη, στον ουρανό εκρήγνυται ένας αστέρας supernova.
Έτσι , από την άποψη της ουσίας ο έρωτας και ο θάνατος δεν είναι απλώς στοιχεία υποβάθρου. Δεν είναι δύο απλές καταθέσεις της ενόργανης ζωής.
Πιο πλατιά, και πιο μακρυά, και πιο βαθιά, ο έρωτας και ο θάνατος είναι δύο πανεπίσκοποι νόμοι ανάμεσα στους οποίους ξεδιπλώνεται η διαλεκτική του σύμπαντος. Το δραστικό προτσές δηλαδή ολόκληρης της ανόργανης και της ενόργανης ύλης. Είναι το Α και το Ω του σύμπαντος κόσμου και του σύμπαντος θεού. Είναι το “είναι” και το “μηδέν” του όντος. Τα δύο μισά και αδελφά συστατικά του.
Έξω από τον έρωτα και το θάνατο πρωταρχικό δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Αλλά ούτε είναι και νοητό να υπάρχει. Τα ενενήντα δύο στοιχεία της ύλης γίνανε, για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Και οι τέσσερις θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης, ηλεκτρομαγνητική, ασθενής, ισχυρή, βαρυτική, λειτουργούν για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο.
Όλα τα όντα, τα φαινόμενα, και οι δράσεις του κόσμου είναι εκφράσεις, σαρκώσεις, μερικότητες, συντελεσμοί, εντελέχειες του έρωτα και του θανάτου.
Γι αυτό ο έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί και ομοιότητες, είναι συμπληρώματα, και οι δύο όψεις του ιδίου προσώπου."

Απόσπασμα από το βιβλίο "Γκέμμα"

Τρίτη 9 Αυγούστου 2016

Μαραμπού




  • Τίτλος : Μαραμπού
  • Συγγραφέας : Νίκος Καββαδίας
  • Εκδόσεις : Άγρα

ΓΡΑΜΜΑ ΕΝΟΣ ΑΡΡΩΣΤΟΥ


Φίλε μου Αλέξη, το 'λαβα το γράμμα σου
και με ρωτάς τι γίνομαι, τι κάνω;
Μάθε, ο γιατρός πως είπε στη μητέρα μου
ότι σε λίγες μέρες θα πεθάνω...

Είναι καιρός όπου έπληξα, διαβάζοντας
όλο τα ίδια που έχω εδώ βιβλία,
κι όλο εποθούσα κάτι νέο να μάθαινα
που να μου φέρει λίγη ποικιλία.

Κι ήρθεν εχθές το νέο έτσι απροσδόκητα
- σιγά ο γιατρός στο διάδρομο εμιλούσε -
και τ' άκουσα. Στην κάμαρα εσκοτείνιαζε
κι ο θόρυβος του δρόμου εσταματούσε.

Έκλαψα βέβαια, κάτω απ' την κουβέρτα μου.
Λυπήθηκα. Για σκέψου, τόσο νέος!
Μα στον εαυτό μου αμέσως υποσχέθηκα
πως θα φανώ, σαν πάντοτε, γενναίος.

Θυμάσαι, που ταξίδια ονειρευόμουνα
κι είχα ένα διαβήτη κι ένα χάρτη
και πάντα για να φύγω ετοιμαζόμουνα
κι όλο η μητέρα μου 'λεγε: το Μάρτη...

Τώρα στο τζάμι ένα καράβι εσκάρωσα
κι ένα του Μαγκρ στιχάκι έχω σκαλίσει:
"Τι θλίψη στα ταξίδια κρύβεται άπειρη!"
Κι εγώ για ένα ταξίδι έχω κινήσει.

Να πεις στους φίλους χαιρετίσματα,
κι αν τύχει κι ανταμώσεις την Ελένη,
πως μ' ένα φορτηγό - πες της - μπαρκάρισα
και τώρα πια να μη με περιμένει...

Αλήθεια! Ο Χάρος ήθελα να 'ρχότανε
σαν ένας καπετάνιος να με πάρει
χτυπώντας τις βαριές πέτσινες μπότες του
κι ένα μακρύ τσιμπούκι να φουμάρει.

Αλέξη, νιώθω τώρα πως σ' εκούρασα.
Μπορεί κιόλας να σ' έκαμα να κλάψεις.
Δε θα 'βρεις, βέβαια, λόγια για μι' απάντηση.
Μα δε θα λάβεις κόπο να μου γράψεις...

Κυριακή 7 Αυγούστου 2016

Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέϋ



  • Τίτλος : Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέϋ
  • Συγγραφέας : Όσκαρ Ουάϊλντ
  • Μετάφραση : Άρης Αλεξάνδρου
  • Εκδόσεις : Γκοβόστη

Ο καλλιτέχνης είναι ο δημιουργός των «ωραίων» πραγμάτων.
Ο σκοπός του καλλιτέχνη είναι να αναδείξει την Τέχνη και να καλύψει/σβήσει τον καλλιτέχνη.
Κριτικός είναι αυτός που μπορεί να μετατρέψει/μεταφράσει με διαφορετικό τρόπο ή με ένα καινούργιο υλικό, την αντίληψή του για κάτι ωραίο.
Τόσο η ύψιστη όσο και η χαμηλότερη μορφή κριτικής είναι μια μορφή αυτοβιογραφίας (του κριτικού)…
Αυτοί που μπορούν να διακρίνουν τα άσχημα μέσα στα όμορφα πράγματα, είναι απλά διεφθαρμένοι, χωρίς να μπορούν να θεωρηθούν χαριτωμένοι. Και αυτό είναι λάθος.
Αυτοί που μπορούν να διακρίνουν τα όμορφα μέσα στα όμορφα είναι όσοι μπορούν να θεωρηθούν καλλιεργημένοι . Γι’ αυτούς υπάρχει ελπίδα…
Είναι οι «εκλεκτοί» για τους οποίους τα ωραία πράγματα σημαίνουν μόνο «Ομορφιά».
Η Ιδέα ενός ηθικού ή ενός ανήθικου βιβλίου , δεν υπάρχει.
Τα βιβλία είναι απλώς, καλογραμμένα, ή κακογραμμένα. Και αυτό είναι όλο.
Η απέχθεια που δείχνει ο 19ος αιώνας στην ιδέα του Ρεαλισμού, δεν είναι τίποτα περισσότερο από την οργή του Καλιμπάν όταν αντικρίζει το πρόσωπο του στον καθρέφτη.
Η απέχθεια του 19ου αιώνα για τον Ρομαντισμό, είναι η ίδια ακριβώς οργή με την οποία ο Καλιμπάν, δεν μπορεί να δει τον εαυτό του στον καθρέφτη.
Η ηθική στη ζωή του ανθρώπου, διαμορφώνει ένα μέρος του θέματος της ζωής του καλλιτέχνη, αλλά, η ηθικότητα της τέχνης, βρίσκεται μέσα στην τέλεια χρήση ενός ατελούς μέσου.
Κανένας καλλιτέχνης δεν επιδιώκει να αποδείξει τίποτε με την τέχνη του.
Ακόμα και πράγματα τα οποία είναι απολύτως αληθινά μπορούν να αποδειχθούν.
Κανένας καλλιτέχνης δεν έχει ηθικές συμπάθειες ( με το αντικείμενό του).
Μια ηθική συμπάθεια, είναι για τον καλλιτέχνη, ένας ασυγχώρητος μανιερισμός . Ποτέ κανένας καλλιτέχνης δεν είναι, νοσηρός.
Ο καλλιτέχνης μπορεί/δικαιούται να εκφράσει τα πάντα.
Η Σκέψη και η Γλώσσα είναι για τον καλλιτέχνη, απλά εργαλεία της Τέχνης.
Η Αρετή και η Διαστροφή, είναι για τον καλλιτέχνη τα υλικά της Τέχνης.
Από την άποψη της φόρμας, ο τύπος όλων των τεχνών είναι αυτός του μουσικού.
Από την άποψη του συναισθήματος, ο τύπος είναι η τέχνη του ηθοποιού.
Η Τέχνη στο σύνολο της, είναι ταυτόχρονα επιφάνεια και συμβολισμός.
Όσοι ψάχνουν κάτω από την επιφάνεια, το κάνουν εν γνώσει τους ότι παίρνουν οι ίδιοι το ρίσκο.
Το ίδιο ρίσκο παίρνουν και όσοι αποφασίζουν να ερμηνεύσουν τα σύμβολα.
Η Τέχνη καθρεφτίζει τον Θεατή και όχι την Ζωή!
Η ποικιλία των απόψεων σχετικά με ένα έργο τέχνης, δείχνει ότι το έργο είναι καινούργιο, καινοτόμο, σύνθετο, και ζωτικό/σημαντικό.
Όταν οι κριτικοί διαφωνούν μεταξύ τους σχετικά με ένα έργο τέχνης, τότε μπορεί κάνεις να είναι σίγουρος ότι ο καλλιτέχνης είναι σε απόλυτη αρμονία/συμφωνία με τον εαυτό του.
Μπορούμε να συγχωρήσουμε κάποιον ο οποίος δημιουργεί κάτι «χρήσιμο», υπό τον όρον ότι δεν αισθάνεται θαυμασμό γι’ αυτό.
Και με την ίδια λογική, η μοναδική δικαιολογία για κάποιον ο οποίος δημιουργεί Κάτι παντελώς «άχρηστο», είναι ότι έχει γι’ αυτό απεριόριστο θαυμασμό…
Κάθε μορφή Τέχνης, είναι σχεδόν άχρηστη….

'Οσκαρ Ουάιλντ