Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ

Τί νέοι που φτάσαμεν εδώ, στο έρμο νησί, στο χείλοςτου κόσμου, δώθε απ’ τ’ όνειρο και κείθε από τη γη!Όταν απομακρύνθηκεν ο τελευταίος μας φίλος,ήρθαμε αγάλι σέρνοντας την αιωνία πληγή.

Με μάτι βλέπουμε αδειανό, με βήμα τσακισμένοτον ίδιο δρόμο παίρνουμε καθένας μοναχός,νιώθουμε τ’ άρρωστο κορμί, που εβάρυνε, σαν ξένο,υπόκωφος από μακριά η φωνή μας φτάνει αχός.

Η ζωή διαβαίνει, πέρα στον ορίζοντα σειρήνα,
μα θάνατο, καθημερνό θάνατο και χολήμόνο, για μας η ζωή θα φέρει, όσο αν γελά η αχτίνατου ήλιου και οι αύρες πνέουνε. Κι είμαστε νέοι, πολύ

νέοι, και μας άφησεν εδώ, μια νύχτα, σ’ ένα βράχο,το πλοίο που τώρα χάνεται στου απείρου την καρδιά,
χάνεται και ρωτιόμαστε τί να ’χουμε, τί να ’χω,που σβήνουμε όλοι, φεύγουμ’ έτσι νέοι, σχεδόν παιδιά!
Κώστας Καρυωτάκης

ΠΟΙΗΜΑΤΑ

• Τίτλος : Ποιήματα
• Συγγραφέας : Κ.Γ. Καρυωτάκης
• Εκδόσεις : Γ. Οικονόμου

Ιδανικοί Αυτόχειρες 

Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουν 

τα παλιά, φυλαγμένα γράμματα τους,

διαβάζουν ήσυχα κι έπειτα σέρνουν

για τελευταία φορά τα βήματα τους.

Ήταν η ζωή τους, λένε, τραγωδία.

Θεέ μου, το φρικτό γέλιο των ανθρώπων,

τα δάκρυα, ο ίδρως, η νοσταλγία

των ουρανών, η ερημιά των τόπων.

Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνε

τα δέντρα, τα παιδιά, πέρα τη φύση,

τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε,

τον ήλιο που για πάντα θέλει να δύσει.

Όλα τελείωσαν. Το σημείωμα να το,

σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει,

αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο

για κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει.

Βλέπουν τον καθρέφτη, βλέπουν την ώρα,

ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος,

"όλα τελείωσαν" ψιθυρίζουν "τώρα",

πως θ' αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος.